| January Weiner |
| Niemożebnaja misja #2 |
Od autora:
Zobaczyłem w chwili słabości wiekopomne dzieło p.t. "Mission Impossible 2". Nawet nie o to mi chodzi, że scenariusz wyszedł spod pióra schizofrenika, że wytrzebiono każdą najmniejszą krzynę oryginalności, że same zapożyczenia, że to, że tamto. Nuda, po prostu, nuda. Bez wódki nie razbieriosz. Z zemsty -- poniżej scenariusz. Trochę spojlerów w nim jest, więc jeśli ktoś rzeczywiście planuje wspomóc głodujących artystów z Hollywood i pójść na ten film, niech sobie może daruje lekturę (i najlepiej zaopatrzy się w skrzynkę piwa, lampkę nocną i coś ciekawego do czytania). |
.iso/offline/es01/img/tab_top.gif) |
|
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Stowarzyszenie Chorych Na Alzheimera Scenarzystów Bułgarskich,
Malezyjska Fundacja Na Rzecz Opóźnionych Umysłowo Reżyserów
oraz
Samopomoc Chłopska
z dumą prezentują
FILM
* * * * NIEMOŻEBNAJA MISJA #2 * * * *
.iso/offline/es01/img/ilustr/10_8a.jpg) Kamera z wolna przesuwa się poprzez laboratorium genetyczne. Innymi słowy: szare stoły laboratoryjne zawalone pipetami, probóweczkami, małymi żółtymi karteczkami "Post It", kolorowymi pudełeczkami i wszelką plastikową drobnicą. Od czasu do czasu jakieś niewielkie, szare, bzyczące urządzenie - nierzadko upstrzone białymi plastykowymi rurkami. Na wszystkich ścianach wisi mnóstwo najróżniejszych karteczek -- notatki, zestawienia, reklamówki, pocztówki, dowcipy Gary Larsona i komiksy ze Snoopym. Kilka pecetów ze screensaverem "asteroidy". Na jednym z nich siedzi pluszowy miś. Wszystko oświetlone przyjaznymi dla wzroku, energooszczędnymi żarówkami.
REŻYSER: Cut!!! Jaja sobie robicie? Co to ma być?
SCENOGRAF: Em, ehem, no, laboratorium genetyczne.
REŻYSER: To? To ma być laboratorium??? To, o, co to ma być?
SCENOGRAF: Maszyna do PCR. To jest podstawowe wyposażenie każdego...
REŻYSER: To wygląda jak, jak, jak elektroniczny kocher do jajek!!! A światło? We wszystkich laboratoriach jest niebieskie światło! Przynajmniej w tych poważnych!
SCENOGRAF: Erm, ultrafioletowe, nie niebieskie. I tylko tam, gdzie trzeba wysterylizować pomieszczenie. I to jak nikogo nie ma, bo promienie UV...
REŻYSER: A co mnie to gówno obchodzi! Ma być ultra... niebieskie, zielone, czerwone, BYLE NIE BIAŁE!
SCENOGRAF: Ale realizm...
REŻYSER; No nie, kto znalazł tego głupka?
Słychać strzał. Przez chwile panuje cisza. Ktoś kaszle z zakłopotaniem.
REŻYSER: Znajdźcie mi nowego scenografa. I dajcie coś do jedzenia.
SCENARZYSTA: Może być jesiotr drugiej świeżości albo kotlet a la Wellington.
REŻYSER: Yo.
* * *
Kamera z wolna przesuwa się poprzez super-ekstra-hiper-ultra-mega-high tech laboratorium. Innymi słowy: urządzenia rodem ze Star Treka, aluminium i pleksiglas, wszystko pełny Technicolor, zanurzone w zielonym półmroku, budzącym odległe skojarzenia z pewnym innym filmem, też na "M". Błyskają pomarańczowe światła typu "śmieciarka". Ani śladu chaosu, który zazwyczaj nieodłącznie wiąże się z naukową działalnością.
PROFESOR [Offscreen, bełkocze]: Jesli my chcemy stworzyć bohatiera, nie starczy wcisnąć mu do ręki granat i krzyknąć: "Wpieriod, Sasza, posmiertnyj pałuczisz!"
Kamera ukazuje zataczającego się PROFESORA. Z kieszeni marynarki - typowy strój w laboratoriach high tech -- sterczy laboratoryjna butelka z napisem "EtOH 99%, spectrophotometry grade". W prawym ręku trzyma coś, co wygląda jak broń agenta Smitha z "MIB".
PROFESOR: Najpierw trzeba jeszcze znaleźć brygadę germańskich tanków... Stworzylim Gimierę... a potem stworzyliśmy SASZĘ.
Wymachuje groźnie pistoletem, po czym kręci nim jak zawodowy rewolwerowiec.
PROFESOR: Wot, Gimiera...
Sięga po butelkę -- prawą ręką, w której trzyma pistolet - i bezskutecznie usiłuje wyszarpać ją z kieszeni. Próbuje pomóc sobie lewą, mrucząc coś niezrozumiale, ale zatacza się i przewraca kilka butli z jakimś gazem. Desperacką próbę utrzymania równowagi wieńczy sukces -- w tym momencie wreszcie udaje się mu też wyswobodzić butelkę. Otworzywszy ją, przykłada ją do ust, niebezpiecznie się pochyla w tył, po czym leci na plecy wypadając z kadru. Kiedy znowu wstaje, z ramienia sterczy mu pistolet.
PROFESOR: Job twaju faszistoskuju...
* * *
Wnętrze Boeinga 747. Kamera przesuwa się z wolna nad pasażerami.
PASAŻER#1: Mam kłopoty z piciem.
PASAŻER#1 usiłuje wypić trzymanego w ręce drinka, nie trafia i oblewa sobie koszulę.
PASAŻER#2: Nie szkodzi. Jestem doktorem. Nie wie pan, co jest na lunch?
PASAZER#1: Jesiotr drugiej świeżości albo filet a la Wellington.
W następnym rzędzie siedzi PROFESOR, a obok niego NATAN HOWGH.
PROFESOR: Dimitri...
NATAN: Eevyl... ops! Znaczy, Dimitri, tak, Dimitri, da, da.
PROFESOR: ...nigdy nie zapomnę tego, co pan dla mnie zrobił wtedy, w Manilli...
NATAN: Drobiazg, profesorze.
PROFESOR: Skąd! Podzielić się ostatnią butelką --- mniejsza o to. W każdym razie, nikomu innemu bym nie zaufał. W ciągu dwudziestu godzin muszę się znaleźć w Stanach! W tej teczce znajduje się Gimiera...
NATAN: A antidotum?
PROFESOR: Jest w podręcznej apteczce.
NATAN: To czemu pan nie weźmie?
PROFESOR: Apteczka jest w Stanach.
NATAN: Jaki idiota umieszcza antidotum dla hodowanego przez się zabójczego wirusa w apteczce na antypodach...
PROFESOR: Nieważne, chodzi tylko o to, że koniecznie muszę się znaleźć w Stanach, inaczej będę miał straszny katar!
NATAN: Zaręczam pana, że nie musi się pan o to troszczyć.
NATAN wali profesora w głowę gazetą i usiłuje mu wyrwać teczkę.
NATAN: A masz! A masz!
Cięcie do kabiny pilotów. DRUGI PILOT i RADIOOPERATOR zwijają się w bólu na podłodze.
PILOT#1: Pa skolko ja marksizm panimaju, to jesiotr drugiej świeżości nie każdemu służy...
PILOT#1 wciska kontrolkę z napisem "automatyczny pilot". Na siedzeniu drugiego pilota wyrasta nadmuchiwany PILOT AUTOMATYCZNY.
PILOT#1: Kurs na zderzenie z Rocky Mountains!
PILOT AUTOMATYCZNY: "Rocky" jak w "Rocky IV"?
PILOT#1: Po prostu celuj w ziemię. Nie możesz nie trafić.
PILOT AUTOMATYCZNY: Yo.
PILOT#1 wychodzi z kabiny, od niechcenia kopiąc PILOTA#2 w krocze. Kamera podąża za PILOTEM#1 do kabiny pasażerskiej, w której pasażerowie z wyraźnym zaciekawieniem przyglądają się zmaganiom NATANA z PROFESOREM, przypominającymi nieco damski boks. PILOT#1 przez chwilę patrzy się z niesmakiem, po czym wyciąga zza pazuchy Kałacha i ściąga z twarzy gumową maskę --- pod spodem ma kominiarkę. Krótka seria w powietrze i w kabinie robi się cicho.
PILOT#1: Sir! Lt. Eevyl, czas na nas, sir!
PROFESOR: Eevyl?!
NATAN ściąga gumową maskę. Pod spodem ma kominiarkę. Tę również ściąga. Teraz dokładnie widać twarz Lt. EEVYLA, który przez chwile bezskutecznie próbuje i ją ściągnąć, ale lekko naderwawszy sobie ucho, daje za wygraną.
EEVYL: Yo. Ha! Ha! Ha!
EEVYL szarpie PROFESORA za ucho, chce go jeszcze uderzyć gazetą, ale zniecierpliwiony PILOT#1 urywa PROFESOROWI głowę.
PILOT#1: Sir! Spierdalamy stąd, Sir!
Wspólnie wyważają drzwi i wyskakują.
PASAŻER#1: Panowie! Wasze spadochrony!
PASAŻER#1 wyrzuca przez drzwi dwa plecaki. Inni pasażerowie patrzą się na niego z niechęcią pomieszaną z obrzydzeniem.
PASAŻER#1: No co?
* * *
Kilka fantastycznych zdjęć z Yosemitów. NATAN wspina się solo drogą, na oko, 13b. Od czasu do czasu zawisa od niechcenia na jednej ręce, w drugiej trzymając banana.
NATAN: Yo*semity*? To jakaś aluzja?
SCENARZYSTA: Yo.
NATAN resztką sił wczołguje się na szczyt. Grupka turystów u podnóża ściany rozchodzi się, widocznie rozczarowana. Zza krawędzi wylatuje helikopter i zaczyna prowadzić systematyczny ostrzał pociskami kalibru 120mm podpisanymi "M.I.B. Ściśle tajne.". Kiedy helikopter wreszcie na powrót nurkuje i rozbija się dwieście metrów niżej, by wzbudzić zainteresowanie turystów, którzy w międzyczasie stracili już prawie nadzieję na jakiś krwawy spektakl, NATAN zaczyna po kolei otwierać pojemniki. We wszystkich znajdują się połamane okulary najróżniejszych fasonów.
NATAN: Mogliby chociaż watką owinąć.
Wreszcie, w jednym z pojemników, tkwią OKULARY owinięte w watkę z napisem "Tampax ultra-large, przeznaczony do użytku wojskowego".
OKULARY: A kuku!
NATAN zakłada okulary.
NATAN: Co jest?
OKULARY: Koniec urlopu. Jor miszyn, szud ju akcept it, will be voll tajna. W nagrodę, in kejs any łon of ju or jor tim szud bi kapszerd, umywamy ręce. Aha, jeszcze jedna sprawa. Możesz wybrać sobie dowolnych współpracowników, pod warunkiem, że jednym z nich będzie NIKITA.
NATAN: Znaczy co, mam ją, tego?
OKULARY: Szczegóły sam ustalisz. Team ma być oczywiście voll korekt PC, z twoim nazwiskiem wystarczy ci jeden WASP i jeden Afroamerykanin. Przy okazji, następnym razem zostaw namiary na to, gdzie spędzasz urlop.
NATAN: Jakbym zostawił, to nie byłby to już urlop.
OKULARY: Nic nie rozumiem.
NATAN: Ja też nie. Tak jest w scenariuszu.
OKULARY: Yo. Ja w każdym razie spadam.
OKULARY wybuchają na twarzy NATANA, raniąc go dotkliwie odłamkami.
* * *
[ MADRYT ]
Noc, wnętrze sklepu z drogą biżuterią i ruskimi zegarkami marki "Raketa". Ubrana w czarne, obcisłe, lateksowe body NIKITA znudzonymi ruchami wygarnia biżuterię do jutowego worka. Z ciemności wyłania się postać NATANA ubranego w strój torreadora.
NATAN: Przepraszam, która godzina?
NIKITA: Dwudziesta trzecia dwanaście.
NATAN: Dziękuję. Przy okazji, czytałem taki artykuł w Kosmopolitanie...
NIKITA: Ten o najlepszych kochankach? Że najwytrwalsi są Żydzi, a najbardziej obdarzeni przez naturę Indianie?
NATAN: Pozwoli pani, że się przedstawię. Howgh, Natan Howgh.
NIKITA rzuca się na niego. Fade-out.
NIKITA: Dlaczego zrobiło się tak ciemno?
NATAN: Fade-out. Rozumiesz, film jest dopuszczony także dla dzieci. Jedna sprawa pokazać jak komuś głowę urywają, a inna sprawa, nie daj Bóg pokazać jakieś gołe cycki.
NIKITA: Przepraszam, a to nie jest plan zdjęciowy filmu "Seksowne złodziejki w lateksowych majteczkach"?
NATAN: Erm, niezupełnie.
NIKITA: To ja przepraszam.
NATAN: Dokąd idziesz?
NIKITA: Na plan zdjęciowy filmu "Seksowne..."
NATAN: Za późno. Teraz wiesz już za dużo. Werbuję cię do mojego teamu, w przeciwnym wypadku musiałbym cię zabić.
NIKITA: Ale ja nie umiem grać! Ja umiem tylko się uśmiechać i jęczeć z rozkoszy!
NATAN: No widzisz, umiesz więcej niż ja. To znaczy umiem się uśmiechać, ale wyglądam przy tym jak idiota.
NIKITA: A będą z tego przynajmniej jakieś pieniądze?
NATAN: Ujmijmy to tak: jeśli będziemy mieli szczęście, to publiczność nas nie zlinczuje ani nie dostaniemy się do więzienia za długi.
NIKITA: Marny interes.
NATAN [zirytowany]: Miałem kolegę, który miał jeszcze mniejszego.
NIKITA: Chodziło mi... Mniejsza z tym. To jak?
NATAN: Yo.
* * *
Wnętrze angielskiego zamku. Przy olbrzymim stole siedzi Hannibal "Doc" LEKTOR i zajada kotlet Wellington (filet, pieczarki, mielone, ciasto francuskie), popijając go półsłodkim jabolem marki "As". Wchodzi NATAN.
LEKTOR: Witam, witam! Czy zechciałby pan przyłączyć się do kolacji? Jest filet z Wellingtona.
NATAN: Filet a la Wellington.
LEKTOR: Nie, filet z Wellingtona. Wiem co mówię.
NATAN: Czy pański butler nie nazywa się przypadkiem...
LEKTOR: Yo. Ale zazwyczaj nazywałem go Ben.
NATAN: Nazywałem?
LEKTOR: Ben... Ben miał wypadek.
Zapada żenujące milczenie. LEKTOR je wydając głośne odgłosy mamlania, od czasu do czasu siorbiąc pociąga wino.
NATAN: Dobra. O co chodzi w tej misji?
LEKTOR: O zerżnięcie.
NATAN: Jeśli dobrze rozumiem pańską wypowiedź, mam przekonać kochającą mnie i kochaną przeze mnie kobietę, żeby poszła z niebezpiecznym i brutalnym bandytą do łóżka, wyciągnęła z niego ile się da, i narażając życie przekazała mi te informacje, ogólnie robiąc z siebie dziwkę. Right?
LEKTOR: Nie. Znaczy... No, tak, oczywiście, też, ale przede wszystkim chodzi o zerżnięcie ile się da z "Matriksa".
NATAN: Dlaczego?
LEKTOR: Głupi jakiś jesteś, czy co? Dla pieniędzy. Czarne okulary, skórzane płaszcze itp. znajdziesz o, w tamtej skrzyni.
LEKTOR wskazuje widelcem.
NATAN: Doc, gdzie podziały się pańskie maniery? Czemu przestał pan zachowywać się jak angielski butler?
LEKTOR: Bo mam już serdecznie dosyć tej roli. Znudziło mi się Chablis i całe to w dupę...
Resztę wypowiedzi LEKTORA zagłusza pisk.
* * *
.iso/offline/es01/img/ilustr/10_8b.jpg) NATAN idzie przez hiszpańskie miasto. Sceneria jest połączeniem brazylijskiego karnawału, procesji na Boże Ciało i chińskich obchodów Nowego Roku. Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. NATAN wygląda jak astronauta ćwiczący w basenie pracę w warunkach nieważkości. Jego twarde, męskie oblicze ściągnięte jest nieludzkim bólem.
WIDZ#1: Przepraszam, czy to jest Niemożebnaja Misja #2?
WIDZ#2: Tak, niestety.
WIDZ#1: O, a już miałem nadzieję, że pomyliłem salę.
REŻYSER: Ciii! Nie czujecie powagi chwili?
NATAN [głos jak ze zwolnionego magnetofonu]: Czu.. ję.. tyl... ko... że... mnie bu... ty... uwie... rają.
Z drugiej strony pochodu do NATANA bieży NIKITA, włosy rozwiane, oko szalone.
NATAN: Mu... sisz... wró... cić... do... Eeeeeevyyyylaaa....
NIKITA: Chceeeesz żeeebyyym...
KAMERZYSTA: Zaczyna brakować taśmy! Przyspieszam...
Taśma filmowa nagle przyspiesza. Postacie zaczynają zachowywać się jak na kreskówce i mówić głosem kaczora Donalda.
NIKITA: ...wróciła do bestialskiego i brutalnego psychopaty, POSZŁA Z NIM DO ŁÓŻKA, ryzykowała swoje życie i ogólnie zrobiła z siebie dziwkę?
NATAN: Yo.
NIKITA: Nie ma sprawy!
* * *
Tor wyścigowy, gdzieś w Australii. To tłumaczy, dlaczego zamiast przeładowanych środkami dopingującymi koni biegną, a właściwie skaczą przeładowane środkami dopingującymi kangury. NATAN HOWGH obserwuje je przez lornetkę z małą, czerwoną lampką i napisem "High Teq".
NATAN: Krowa. Krowa. Koń. Łąka. Kaczka. Krowa.
Pojawiają się: NIKITA, EEVYL, mnóstwo kaskaderów.
SCENARZYSTA: Bez przesady. Takie sceny na wyścigach są w chyba każdym Jamesie Bondzie.
REŻYSER: Ty też zaczynasz?
SCENARZYSTA: Bo co? No? Co mi zrobisz?
REŻYSER: [niezrozumiale charkocze po chińsku]
(W międzyczasie na stadionie trwa strzelanina, bijatyka, pogoń, kilka napadów terrorystycznych oraz jeden wypadek zgwałcenia kangura przez pijanego statystę z Nowej Zelandii).
SCENARZYSTA: O... hai-tchu-aua to palnik acetylenowy, prawda?
REŻYSER: Yo. Zerżnąłem to z Pulp Fiction.
SCENARZYSTA: Aha. (pauza) W zasadzie, te kangury są bardzo oryginalne, prawda? I model lornetki też jest inny niż w Jamesie Bondzie.
REŻYSER: Mądry chłopiec. Zjesz coś? Zostało jeszcze trochę kotleta.
Przez ekran przemyka szlochający kangur, zasłaniając sobie pyszczek. Fade-out.
* * *
Helikopter wisi nad stupiętrowym wieżowcem, na dachu którego umieszczona jest reklama "Biotechnology? *WE* are the bad guys" oraz ogłoszenie o posezonowej wyprzedaży broni biologicznej. W otwartych drzwiach helikoptera stoi NATAN HOWGH. Za nim stoją MURZYN oraz WASP, dziwnie przypominający Ciphera z pewnego innego, znanego filmu.
NATAN (krzyczy, bo panuje straszny hałas): Dlaczego nie wejdziemy dołem? Jak w Matriksie?
MURZYN: Massa robić, co massa mieć w scenariuszu.
NATAN: A jak mnie ktoś usłyszy?
WASP: W tym hałasie?
NATAN: Aaaaa, wentylatory! Rozumiem. Zapewne mam pięć minut czy coś takiego?
WASP: Jakie tam wentylatory. Ian Fleming obraca się w grobie, to wszystko. Skaczesz czy chcesz sobie jeszcze trochę pogadać?
NATAN: Chętnie, czytałem ostatnio taką śmieszną książkę...
MURZYN odbezpiecza broń, tym samym sugerując, iż pytanie było retoryczne.
NATAN z niechęcią patrzy w dół.
NATAN: To znaczy co? Duplikujemy scenę z pierwszej Misji? Tyle że otwór wentylacyjny jest sto razy większy i ma pięćdziesiąt pięter?
MURZYN: Yo.
NATAN: No, to spadam.
NATAN patrzy się z niechęcią w dół i udaje, że poprawia sobie rozporek.
MURZYN przewraca oczami i kopniakiem posyła NATANA w dół.
MURZYN: Tylko tym razem nie być żadna lina, tym razem to być wolny upadek.
* * *
Wydma. Pusta, piaszczysta wydma. Porośnięta mikołajkiem nadmorskim. Niebieskie niebo. Niebieskie morze. Na wydmie stoi REŻYSER oraz SCENARZYSTA. Obaj mają ciemne okulary a la Blues Brothers.
REŻYSER: Chryste. Nie mogę się już doczekać końca.
ŚWIADEK JEHOWY: Nadejdzie niespodziewanie! Wstąp do Armii Pana!
REŻYSER ze znudzonym wyrazem twarzy wyciąga rewolwer i zabija ŚWIADKA.
REŻYSER: Już w niej jestem.
SCENARZYSTA patrzy się na niego z niedowierzaniem. REŻYSER ma na sobie koszulkę "make sex not war".
REŻYSER: (wyjaśniająco) Secret service...
SCENARZYSTA: Aha. No to co robimy?
REŻYSER: Koniec?
SCENARZYSTA: A co ze sceną w laboratorium?
Postacie zastygają bez ruchu, a kamera objeżdża wokół nich (przypomina to trochę efekt z pierwszej sceny pewnego znanego filmu), ukazując w tle wnętrze pięćdziesiątego piętra pewnego wieżowca. W tle typowa rozpierdówa: iskry, wybuchy, strzelanina, odłamki szkła, kobieta-zakładnik etc. REŻYSER z niechęcią i z ukosa spogląda na scenę.
REŻYSER: Dwa razy Matrix, raz Szklana Pułapka, raz Epidemia.
SCENARZYSTA: Nowy scenograf przygotował piękne szalki Petriego z kulturami wirusów...
REŻYSER: To one mają jakąś kulturę?
SCENOGRAF: Erm... W końcu jesteśmy w Australii i kręcimy amerykański film... Rozumiesz... kultura wirusów jako pozytywny kontrast...
SCENARZYSTA: A ja jeszcze mam kobiecy głos z automatu, mówiący "UWAGA, TEMPERATURA PRZEKROCZONA, DO ZNISZCZENIA OBIEKTU SIEDEM MINUT..."
REŻYSER: (lakonicznie) Alien? Matka?
SCENARZYSTA: Yo. Alien. No i jeszcze scena w bunkrze...
Jak wyżej, zamierają w pół słowa w rozkroku, kamera się obraca. Teraz tło stanowi, typowa oczywiście, Konfrontacja. Lt. EEVYL krzyczy na NATHANA, który stoi z kretyńskim uśmiechem. Konfrontacja przeradza się w typową Rozpierdówę Bunkrową, z bijatyką, pościgiem, itp. REŻYSER i SCENARZYSTA przyglądają się ze znudzeniem. REŻYSER co jakiś czas spogląda na zegarek. W tle konfrontuje się, ale dość przyzwoicie, dwóch STATYSTÓW.
STATYSTA #1 ściąga maskę, ukazuje się twarz BROSNANA.
BROSNAN: Ha! Ha! Maj nejm is Bond!
STATYSTA #2 także ściąga maskę.
CONNORY: Ha! Ha! Majn tu! Szejkin! Not stirred!
STATYSTA #1 ściąga maskę.
ARSEN LUPEN: Quoiuoiq?
STATYSTA #2 ściąga maskę.
HERR "COOL" PIERROT: Nonononononon!
STATYSTA #1 ściąga maskę. Pod kolejnymi warstwami masek, głowy są coraz mniejsze. REŻYSER i SCENARZYSTA z niedowierzaniem kręcą głowami. Na pierwszym planie w międzyczasie trwa pościg motocyklami marki "Java".
HOLMES: Elementary!
STATYSTA #2 ściąga maskę.
HITLER: Blitzkrieg!
D'ARC: Le jour de glorie est arriveeee!
IWAN GROZNY: To pomyłka! Nie jestem z Czeczenii!
PUTIN: Raz! Raz!
RAZ: Putin! Putin!
CEZAR: Quodque tandem? Quodque tandem?
CHEOPS: Ops!
Kamera z wolna się obraca. REŻYSER i SCENARZYSTA znów stoją na tle wydm. Panuje cisza. Nagle, z potwornym rykiem, przez obraz przelatują w przeciwnych kierunkach dwa motory. Bez pasażerów. Słychać dwa wybuchy, po czym odgłos jakby spadającej bomby.
NATAN: Ziiuuuuuuuuuu!
EEVYL: Ziiuuuuuuuuuu!
NATAN i EEVYL spadają na ziemię u stóp SCENARZYSTY I REŻYSERA, którzy niewzruszenie stoją z założonymi rękami. NATAN ma skórzany płaszcz, skórzane buty, ciemne okulary "original NEO production". EEVYL ma katar.
REŻYSER: A Nikita gdzie?
NIKITA: Ziiuuuuuuuuu!
NIKITA spada na NATANA i EEVYLA.
REŻYSER: A ona skąd?
SCENARZYSTA: Przecież musi być w finałowej scenie. WIDZ tego oczekuje.
WIDZ#1: Jeśli o mnie chodzi, to oczekuję tylko zwrotu pieniędzy za bilet.
REŻYSER i SCENARZYSTA nie poruszają się, w trakcie gdy u ich stóp rozgrywa się skomplikowana choreografia Męskiej Rozpierdówy. NIKITA usiłuje wprowadzić elementy skomplikowanej choreografii ze zgoła innego gatunku filmowego. Za plecami REŻYSERA i SCENARZYSTY przemykają STATYSTA #1 i STATYSTA #2 z główkami wielkości piłeczek tenisowych, pogdakując z cicha. Goni ich kangur. EEVYL ewidentnie jest prywatnym profesjonalistą, NATAN zaś specjalistą rządowym, więc sprawa byłaby rozstrzygnięta, gdyby nie to, że NATAN dodżuje bullety. Na zmianę mamy ujęcia zwolnione i przyspieszone. Przelatująca kula trafia SCENARZYSTĘ między oczy. REŻYSER zaczyna uciekać.
REŻYSER: Aaaaaaargh!
Potyka się, tymczasem zaś NATAN i EEVYL wykończyli się nawzajem - ściślej mówiąc, EEVYLowi żyłka pęcła, a NATAN skręcił sobie kark dodżując wyjątkowo podkręconego bulleta.
REŻYSER: Boże. Ledwie uszłem z życiem.
NIKITA: Mówi się: uszedłem. I nie, nie uszedłeś.
REŻYSER: Jak to?
NIKITA ściąga maskę.
LEKTOR: Zapraszam cię na kolację...
Fade-out. Credits. Przeprosiny. Tekst o łosiu. ETC. Kurtyna spada i zabija obu WIDZÓW. Dobranoc państwu.
|
|
.iso/offline/es01/img/tab_bot.gif) |
|
.iso/offline/es01/img/movie.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/szukaj.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/koperta.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/dymek.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/pstr_top.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/idx_top.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/nstr_top.gif){kind=small}
.iso/offline/es01/img/hand_up.gif){kind=small}